Black is the new Orange

Kia Ora again!!

Maar ditmaal vanuit Rotorua!! en klein stadje met een hoop maoricultuur, borrelende geisers, genezende modderbaden en een eigenaardig luchtje... De eerste paar uur dat je hier rondloopt, vraag je jezelf serieus constant af wie zijn gassen nu weer heeft laten ontsnappen, maar inmiddels weten we dat moeder aarde de enige schuldige is van deze vreslijke rotte eierengeur. Koop een glazen potje, schroef het goed dicht en je hebt een prachtige stinkbom te pakken. Anyway, voor ik vertel hoe ik hier terecht ben gekomen, hebben jullie nog recht op mijn laatste avonturen in Wellington.

Doordat Will op berenjacht ging in Yosemite park, zat mijn stage er een week eerder op dan gepland en hebben we afscheid genomen van Will, Pauline en onze lunchmatties. Will gaf me een prachtig afscheidscadeau want ik heb het onderzoek afgesloten met een 8 en 8.5!!! Ik ben dus dokter!!! In navolging van de traditie van mijn opa, hebben Marieke en ik dit "knallend" gevierd met een goede fles champagne. Het bleek voor deze fles ook een enorme opluchting want ik ben me nog nooit zo kapot geschrokken van zo'n enorme knal als waarmee deze fles zich liet ontkurken. Thank god zijn de ramen nog heel.... was toch jammer van de borg geweest. Vervolgens het feestje nog even doorgezet bij de mexicaan met Ada en Benji alvorens weer terug op onze plaats gezet te worden door de uitsmijters van een cocktailbar: paspoorten ladies!! Jazeker, blijkbaar ogen we nog als twee pubers die sneaky aan alcohol proberen te komen want zonder paspoort komen we hier de kroeg echt niet in, zelfs niet met een lief glimlachje. Feestje afgelopen en dat was maar goed ook want het volgende stond alweer op ons te wachten.

Na een afscheidsavondje voor Ada met genoeg Upper Hutt Lemon Meringues stonden Robbie Williams, Halloween en de All Blacks Finale zaterdagavond op de planning. Wie zegt dat je daar tussen moet kiezen, heeft het mis. Robbie Williams was fantastisch (en Avalanche city in het voorprogramma ook), Halloween hilarisch en de Rugby World Cup episch. Wat een nacht..... In ieder geval ben ik fan van de All Blacks en Dan Carter in special.

De dag erna stond in het teken van uitslapen en naar de bioscoop gaan. Op zich niet zo spannend behalve dat het even leek alsof heel nieuw zeeland de haka deed om het wereld kampioenschap te vieren. Een behoorlijke aardbevind die erg lang aanhield. We hebben inmiddels geleerd dat je dan onder een tafel moet gaan zitten, maar laat je die nou net niet hebben in de bioscoop. Ach ja, we hebben het overleeft.
We brachten ook nog een bezoek aan de general practicioner (huisarts). Gelukkig hoef je niet ziek te zijn om deze te bezoeken, in tegendeel, het is een bistro vol met voor "normale" mensen lugubere medische martelwerktuigen. Erg grappig en die mocht ik natuurlijk niet missen.

De laatste dag in Wellington was een hel, waarbij echt alles mis ging wat je maar kunt bedenken. Het was rotweer, Marieke kon terug naar de uni om een tas van mij op te halen, pakketjes konden niet naar mijn ouders worden verstuurd omdat "rul" niet te vertalen is in het engels, ik vergat het cadeau van jarige Han en als klap op de vuurpijl is mijn backpack compleet uitgescheurd. Conclusie: koop niet zoveel schoenen als je aan het backpacken bent. Gelukkig doen ze hier ook aan koopjes en heb ik nu een of ander supersonische hightech backpack op de kop kunnen tikken.

Uiteindelijk ben ik met hulp van Marieke toch op de verjaardag van Han beland waarna we nog een gezellige avond hadden. Geen afscheidsfeestje?? Nee, nee want Wellington: I will be back!

De volgende ochtend heb ik me in alle vroegte met oversized backpack een weg naar de bus gebaand door wederom winderig Wellington. Helaas vang je met een backpack van 70L vrij veel wind en zijn mijn benen daar niet tegen bestand... In ieder geval kwam ik 10 uur later keurig aan in Auckland waar Ada al op me wachtte. Ada zou 3 dagen later naar huis vliegen dus we deden nog snel even een citytripje Auckland. Het was heerlijk om weer even in een stad te zijn waar je wel enigzins kunt winkelen. Daarnaast bleken de All Blacks de stad ook aan te doen en heb ik Dan Carter dus in real life kunnen bewonderen! Uiteindelijk heb ik ook van Ada afscheid genomen en vanaf dat moment was ik dus alleen.... Aan de andere kant van de wereld.... Ik kan je zeggen: dan voel je je toch wel even echt alleen.

Dus heb ik Auckland verlaten en ben het avontuur op gaan zoeken. Ik reis met een busorganisatie speciaal voor backpackers. Erg makkelijk, want je vindt snel nieuwe mensen met dezelfde intenties. Via Raglan (surfen), Waitomo (glowworms) en Mourea (Maori's) ben ik nu in Rotorua beland. Wat ik op deze tocht allemaal heb meegemaakt, schrijf ik in mijn volgende blog. Reizen blijkt namelijk erg vermoeiend en aangezien ik morgen in alle vroegte een duik in een van de modderbaden ga nemen, is het tijd om naar bed te gaan. Daarnaast is deze blog alweer veel te lang geworden (sorry daarvoor). Ik breng jullie snel op de hoogte van het echt interessante deel van mijn reis: Part 2 is started!!
Liefs Eveline