Life in Wellington

Hallo hallo,
Alweer bijna twee weken geleden plaatste ik mijn eerste blog en dus is het tijd om jullie weer eens bij te praten over het wel en klein beetje wee aan de andere kant van de wereld.

Het blijkt maar weer dat je goed advies nooit in de wind moet slaan: huur nooit een kamer in een ander land, voordat je hem hebt gezien. De op de plaatjes zo goed ogende, gereserveerde internationale flat bleek eerder bekend te staan als opvanghuis voor daklozen en toen we een kijkje gingen nemen bleek het inderdaad zijn naam eer aan te doen. Ondanks Mariekes opmerking dat het een goed teken was als je ongedierteverdelger rook, hebben we toch maar besloten om onze reservering te cancelen en nog wat langer in ons vertrouwde hostel te blijven om van daaruit verder te zoeken naar beter onderkomen. Deze zoektocht bleek zich uit te strekken tot de dichtstbijzijnde supermarkt waar we een briefje op het communitybord hadden gehangen. Dezelfde avond werden we gebeld en regelden we een bezichtiging van een appartement (en wat voor één!!). 2 Slaapkamers met kingsize bed, megamooie badkamer, superstrakke en complete keuken en niet onbelangrijk: een eigenaar die ons erg goed gezind is. Dat alles ook nog eens binnen budget en in onze voorkeurswijk!! We wonen nu dus in een geweldig eigen appartement midden tussen de ambassades en ministeries, tegenover het hoofdbureau van de politie, in een van de duurste wijken van Wellington (al hadden we dat niet helemaal direct door). Dagelijks lopen we meerdere keren langs het "torentje" van Wellington. Dat wil dus zeggen "toren" want John Key heeft een reusachtige bijenkorf tot zijn beschikking. Qua uiterlijk geeft ik persoonlijk toch de voorkeur aan het Haagse torentje.... (zie foto's).

Ondertussen heeft het Nieuw Zeelandse studentenleven ook zijn intrede gedaan. 2 Weken geleden begonnen we op de university of Otago. De universiteit is eigenlijk in Dunedin maar heeft een deel van zijn medische faculteit in Wellington. We hebben onze eigen office die we delen met Pauline, een vrolijke, gezellige, babbelende ergotherapeut die een PhD doet. Een aantal dagdelen van de week heeft Will voor ons geregeld dat we mee mogen in de kliniek. Wat een verschillen!! Het ziekenhuis zelf ziet er veel meer basic uit dan de high tech ziekenhuizen die wij gewend zijn, en dan is het zelfs recentelijk gerenoveerd. Machinekoffie??? Uuuuh ik geloof dat er ergens goed verstopt een apparaat te vinden is.... Tevens dragen ze geen witte jas (waar laten ze hun spullen??) en hebben ze ruim een halfuur per patient (luxe!!). De zorg is hier heel anders geregeld. Zo moet men betalen voor huisartsenzorg maar krijgt iedereen de basis ziekenhuiskosten vergoed. Dit betekend dat er veel meer onderzoeken uit de lades worden getrokken, maar de wachtlijsten zijn vaak heel lang wat vervolgens niemand erg lijkt te vinden....

Enfin het uiteindelijke doel dat ik hier ben is natuurlijk mijn onderzoek.... Ook daar maak ik flink wat vorderingen mee. Op dit moment is er een door mij gemaakte vragenlijst in omloop die naar ruim 150 reumatologen over de hele wereld is verstuurd. Dit betekent dus dat ik reacties ontvang van hoge professoren uit USA en Rusland. Kom ik aan: Hoi, Eveline uit Nijmegen hier.... De komende tijd ben ik de responses aan het analyseren en coderen. Een tijdrovend en soms ook wat geestdodend werkje, maar daarna begint het werk pas echt en kan ik conclusies uit mijn resultaten gaan trekken. Hopen dat het lukt!

Verder zijn we ook op de sociale tour gegaan. We hebben geborreld met medische studenten (oh jeej, ik wordt echt heel oud en degelijk, het gemiddelde rokje was nog niet de helft zolang als mijn kortste), geborreld met couchsurfmensen, geborreld met een Maori (ja pap met tattoo!!) met wie we ook de lichtshow zijn gaan bekijken (nee het komt nog niet in de buurt van Glow:p) en onze kennis is getest in een pub met onze (tijdelijke) Ierse flatmates.

Ondertussen leren we de weg kennen naar de beste plekjes voor sushi en koffie en neemt de bucketlist met restaurantjes in rap tempo toe, dat is niet zo gek want Wellington telt meer restaurantjes per inwoner dan New York. We worden nog maar maximaal 3 in plaats van 20x per dag bijna overreden omdat we per ongeluk naar links keken in plaats van rechts, halen de verste vis voor een appel en een ei recht van de vissersboot en hebben papegaaien gespot in de botanische tuinen (prachtig!!). We raken langzaam gewend aan de absurde vriendelijkheid van de Nieuw Zeelanders. Iemand die betaald voor je in de bus als je te weinig muntgeld hebt? No problem (It's never a good idea when you have to pull all the coins out of your pocket). de professor die je een elektrische kachel leent ?? Nisk geks aan toch?(ze hebben hier geen centrale verwarming, stelletje malle henkies....het is 6gr!!). Puberende schooljochies die jou voor zich uit de bus in laten gaan? Normaalste zaak van de wereld!! Het codewoord daarvoor is een schreeuwend OLD!! dat is dan wel weer wat jammer... In ieder geval: wat gaat er fout in Nederland.... Ik zou me doodschamen als een Nieuw Zeelander bij ons op bezoek komt...

Nu alles op de rit staat, wordt het tijd voor de leukste dingen. Als het weerbericht wat mee zit gaan we morgen hiken bij de Butterfly Creek met Pauline en zondag naar Mount Victoria met onze Ierse flatmates. Tevens hebben we geboekt voor Robbie Williams in Viaduct Basin op 31-10!!! Heel benieuwd!

Voorlopig vermaken we ons hier dus nog prima. Ik begin onderhand wel heel nieuwsgierig te worden naar de rest van het land. Immers iedereen weet dat je niet voor de steden naar NZ moet komen...... We zijn van plan om snel een plan te gaan maken wat we allemaal gaan doen en hopen vooral dat het snel wat warmer wordt (volgende week begint hier de lente!!). Ik houdt jullie in ieder geval op de hoogte!!

Lots of love, Eveline

P.S. Olga: het eten is hier fantastisch! Ze hebben werkelijk alles wat je maar kunt bedenken omdat de gemeenschap zo internationaal is, maar ik vind het gemiddelde niveau een stuk hoger dan in NL!