Kool, kooler, koolst!!

Hey!
Al vroeg vertrokken we uit Westport. Het beloofde een mooie tocht te worden langs de westkust van NZ maar ik heb hier grotendeels met mijn ogen dicht van genoten. We stopten bij de Pancake Rocks and blowholes, een rotsformatie van verschillende aardlagen waar de golven met wild geraas tegenaan slaan en grote gaten veroorzaken. Hierna was het tijd voor een mooie track langs de Punaikaiki river, waar de steile heuveltjes toch wel wat moeite begonnen te kosten (mmmmz toch maar trainen voor de 4daagse volgend jaar!). Uiteindelijk waren we toch ruim op tijd bij de bus wat echter niet het geval was toen we niet veel later een boodschappen en lunchstop deden in een klein plaatsje. Dit moesten Machtelt en ik van Mozzie bekopen met een prachtige vertolking van mijn favoriete song: dromen zijn bedrog, waarmee de rest van de bus tevens kon meedelen in de straf.

Uiteindelijk kwamen we aan in Frans Josef, een dorpje onder aan de gletsjer met een ietwat wintersportachtige uitstraling. Vanwege een helikoptercrash een ruime week eerder was het echter niet mogelijk om de gletsjer te bezoeken middels de populaire heli-hike. Mozzie heeft nog wel wat telefoontjes gepleegd maar wat een pech: of ze vlogen niet, of ze zaten vol. Echter, ik doe niet aan pech. Ondanks dat Steve en ik net overeen waren gekomen dat we de helikopter sowieso niet in gingen (vanwege de crash) liepen we nog geen halve minuut later als twee makke hondjes achter een vastberaden Machtelt aan om bij de receptie te informeren naar de mogelijkheid om de hike op de Fox glacier te doen. Deze gletsjer ligt een dorp verder maar was ook de gletsjer waar de dodelijke crash plaatsvond.... Met gemengde gevoelens, waarbij de drive het toch overwon van de angst, boekten we vrij impulsief de heli-hike. Na wat cocktails in de hostelbar volgde dan ook een onrustige nacht waarna we enigzins trillerig richting de Fox glacier vertrokken.

Het was fantastisch, geweldig, super en mega-kool ( de kool=cool grap blijft leuk:p)!!!! Anyway, blijkbaar vallen de extra kilo's nog mee want Machtelt en ik mochten als kleinsten voorin de heli (ik zei al: ik doe niet aan pech) en hadden dus het beste uitzicht. Nadat we allemaal een paar spikes onder onze geleende booties hadden gebonden, kon het ware avontuur echt beginnen: hiken op een gletsjer met een ijslaag van 152m diep en een nèvè ter grootte van Christchurch! Ice caves all over the place, strakblauwe lucht, giga waterval, schoon water wat je zo kon drinken, gletsjer meertjes, jumps over ijsspleten, doorgangen door Blue ice caves en ga zo nog maar even door. Niks fotosmile, die glimlach was er bij geen van ons drieën met een mogelijkheid af te krijgen. Supervet! Zonde dat door klimaatverandering deze gletsjer mogelijk binnen 10 jaar verdwenen is....

Na een wat ruigere terugvlucht (lees drie zuchtjes wind waarbij we allemaal spastisch de zijkanten vastpakten ) vierden we onze heelhuidse terugkeer met Rose-Marijn, Jeanette en een welbekend feestmaal: pannenkoeken!! Deze bestemming kan weer met een uitmuntend cijfer van mijn bucketlist worden afgestreept!!

Tot snel!