Taranaki; Deadliest Mountain of the country!

Hoi hoi,

Inmiddels is de lente dan daadwerkelijk ook in Wellington aangebroken. Dat betekent fluitende TUI's, bloeiende tulpen (jazeker, ik zie hier meer tulpen dan in NL), oplopende temperaturen en zonovergoten dagen die worden afgewisselt met een verfrissend "lentebriesje" (lees: stevige rukwinden die je met helm en al van je fiets afblazen). Ja, Wellington doet zijn bijnaam zeer zeker eer aan: Windy Welly.

Dat deze wind niet alleen nadelen met zich meebrengt, heb ik afgelopen weekend ervaren. Tot groot enthousiasme van mijn vader, en ook mezelf, heb ik namelijk mijn eerste zeilles op zee gehad: Sweet as!! (dat was gaaf!!) 3 uur lang attacks (overstag gaan), klotsende golven, natte en gescheurde All Stars, een verticale boot en een enigzins stormachtig en gezoutstraald kapsel later ben ik overtuigd: zodra ik terug ben in NL wil ik leren zeilen.

Ik ben de afgelopen weken niet alleen in Wellington gebleven. Een 5 uur durende busreis bracht mij, Marieke en Ada (Duitse intern) naar het prachtige New Plymouth; een schattig stadje aan de westkust van het noordereiland. Wat New Plymouth bijzonder maakt, is Mount Taranaki in Egmont national Parc. Mount Taranaki is de hoogste, slapende vulkaan van Nieuw Zeeland, en heilig in de Maoricultuur. Het is tevens de dodelijkste berg van NZ, en die gingen wij dus beklimmen:) Helaas lag er nog teveel sneeuw waardoor je om tot de top te komen echt wel beter materiaal nodig had dan mijn categorie B wandelschoenen, maar we zijn een eind gekomen. We deden twee tracks. Eentje door het regenwoud aan de basis van de berg, de andere zo ver mogelijk berg op (sneeuw!!:). Wat een uitzicht! Doordat het gebied rondom taranaki vrij vlak is, kon je megaver kijken. Zo hebben we onze eerste blik op de Tongariro crossing al gehad! We hadden ook veel geluk met het weer. Mt taranaki wordt het overgrote deel van het jaar bedekt door een deken van wolken; bij ons lag hij er echter prachtig bij!
New Plymouth bleek verder een rustig stadje met ontzettend veel leuke, hippe restaurantjes. We hebben de lekkerste hamburgers ever op (alleen wel jammer dat ze blauw waren....(zie fotos)) en mijn eerste echt engelse ontbijt inclusief gebakken bonen. We vonden het al met al jammer toen we weer richting Wellington moesten. Gelukkig heb je dan nog de NZse busmaatschappijen die je reis nog wat rekken. Dus zo sta je 2,5 uur te wachten in Bulls, een dorpje met 3 huizen en een subway..... (klaag je over de NS....)

Verder vermaak ik me in Wellington nog meer dan prima. Zo ging ik naar een rugbygame (Wellington lions vs Otago) met nog 2,5 andere kip. Wellicht dat het stormachtige weer en een tsunamiwaarschuwing daar wat mee te maken hadden (Westpac stadium ligt aan de kust) maar het was desalniettemin fascinerend om te zien hoe 15 volwassen mannen zich vergezeld van enig geschreeuw, vol overtuiging in een andere menigte mannen wierpen. Wat moeten die kerels een hoofdpijn hebben na afloop..... Anyway, Wellington verloor in de laatste seconde met 22-23 dus dat was dan weer een beetje jammer.

Ook heb ik eindelijk eens een deel van het Te Papa gezien (ik moet nog een keer terug voor het andere deel), doe ik me tegoed aan Ginger Beer, TimTams (koekjes waardoor je koffie moet sleurpen: Goddelijk) en Ciders en probeer ik mijn muziekkennis enigzins op peil te brengen met wat bezoekjes aan concerten. ook hebben we Mariekes verjaardag gevierd bij de Matterhorn, een restaurant waar je echt heen MOET als je ooit in Wellington bent. Het staat absoluut in mijn top van beste restaurants ooit. Dat is overigens ook het mooie hier: uit eten is echt een stuk goedkoper dan in NL!! (en veel beter)

Mijn onderzoek vordert ook goed, maar het wordt spannend of ik het op tijd af krijg. Inmiddels heb ik ervaren hoe het is om uren en uren werk te besteden aan excel tot je er achter komt dat je vanaf het begin de verkeerde formule hebt gebruikt en dus weer opnieuw kunt beginnen. Maar gelukkig is onze professor een echte NZ-lander: relaxed dus. We zijn tevens bij hem gaan eten wat echt ontzettend gezellig was. Hij heeft een enigzins hyperactief zoontje van 15 die behoorlijk goede humor heeft: "zeg, hoe zit het nou: leert hij jullie wat, of leren jullie hem wat?"

Morgen vertrek ik voor het weekend naar Martinborough, een van de bekendste wijnstreken van NZ. Hierna rijden we door naar Cape palliser in het uiterste zuiden van het Noorder-eiland. het wordt mijn eerste rij-ervaring aan de linkerkant, in de bergen en met een automaat: 3 vliegen in een klap yeah (ik ben benieuwd). Het weer belooft in ieder geval goed te worden dus ik kijk ernaar uit!!

Tot snel! Liefs